“Verbinding zoeken is de énige weg naar een gedragen project.”

Mauranne: “De rode draad doorheen al onze projecten is dat we met mensen werken. Complexe maatschappelijke projecten hebben onvermijdelijk een impact op mensen. Je mag nooit vergeten dat mensen emotioneel verbonden zijn met de omgeving waarin ze wonen, werken en leven. Het is onze opdracht om die mensen op de voorgrond te plaatsen. Door naar hen te luisteren, door met hen te praten, door hen proberen te begrijpen. Door verbinding te zoeken. Dan pas kan je samen beginnen nadenken hoe je de omgeving beter en leefbaarder maakt. Een dialoog legt bezorgdheden en bezwaren bloot, maar evengoed kansen die voor het grijpen liggen.”

Jessica: “Vaak begin je aan zo’n project met wederzijdse vooroordelen. ‘De projectontwikkelaar wil alleen maar geld verdienen.’ ‘De gemeente is niet geïnteresseerd in onze mening.’ ‘De buren zijn zeurpieten die overal tegen zijn.’ Wij hebben geen toverstokje waarmee we al die vooroordelen in één klap wegnemen. We willen wel dat mensen elkaars drijfveren begrijpen. Waarom wil de gemeente hier een nieuwe woonwijk bouwen? Waarom is er wrevel bij de buurtbewoners? Je hoeft het niet met elkaar eens te zijn, maar je kan wel proberen om elkaars standpunt te begrijpen. Dat is de basis voor elke mogelijke oplossing.”

Mauranne: “Het is natuurlijk niet altijd een hoera-verhaal. Je moet realistisch blijven. Je kan niet verwachten dat alle buurtbewoners staan te juichen als er voor hun voordeur twee jaar lang een grote bouwwerf komt. Dan kan je wel samen nadenken hoe je de hinder beperkt en de buurt leefbaar houdt. Wij moeten een brug slaan tussen mens en omgeving. Zo’n werf, of eender welk groot ruimtelijk project, mag niet abstract blijven. Met werfbezoeken, wandelingen, infomomenten … betrekken we de mensen bij hun omgeving en brengen we de omgeving dichterbij.”

Jessica: “Altijd opnieuw die verbinding zoeken tussen mens en omgeving is niet de snelste weg. Het is ook niet de goedkoopste weg. En het is al zeker niet de gemakkelijkste weg. Het is wel de énige weg om tot betere, meer gedragen projecten te komen. Het vraagt geduld en doorzettingsvermogen van ons als communicatieadviseurs. Maar de return is een veelvoud dan wanneer je de verbinding overslaat.”

Mauranne: “Het is iets waar we met Connect geen compromissen over sluiten. Als een opdrachtgever geen interesse heeft om mens en omgeving te verbinden, dan passen we. Als hij gewoon over de mensen en hun omgeving heen wil denderen, dan is het project gedoemd om te mislukken.

‘In ons DNA en tussen onze oren’

Jessica: “Verbinding zoeken gaat gelukkig lang niet alleen over het verzoenen van tegengestelde belangen of van groepen die lijnrecht tegenover elkaar staan. Een belangrijk deel van mijn tijd gaat naar de Zuiderwaterlinie, de oudste, langste en meest gebruikte waterlinie van Nederland. Dat project gaat letterlijk over verbinding. We verbinden 11 Brabantse vestingsteden en hun ommeland. Onze initiële opdracht was om zichtbaarheid te creëren voor de Zuiderwaterlinie. Hoe sterker de verschillende partners verbonden zijn en hoe meer ze hun schouders onder een gezamenlijk project zetten, hoe groter de zichtbaarheid voor de Brabanders en voor de toeristen buiten Brabant. Zo verbinden we de belangen van verschillende partners.”

Mauranne: “Bovendien zijn de uitdagingen van de toekomst veel te groot voor één overheid, één organisatie of één bedrijf. Verbinding is belangrijker dan ooit tevoren. Neem nu de klimaatopwarming: die kunnen we alleen maar terugdringen als we de krachten bundelen en tegengestelde standpunten kunnen overstijgen. In de projecten waar wij aan meewerken, gaan we altijd op zoek naar wat stakeholders met elkaar verbindt.”

Jessica: “De laatste jaren zie je duidelijk meer aandacht voor participatie. Dat zoeken naar verbinding zit in ons DNA. Het zit tussen onze oren. Het is haast vanzelf het vertrekpunt van elke communicatie- of participatiestrategie die we uitwerken.”

Projecten en opdrachtgevers met elkaar verbinden

Mauranne: “Dat zoeken naar verbinding is ondertussen ook in onze cultuur geslopen. Tijdens de lockdowns is Connect heel veel moeite blijven doen om medewerkers met elkaar te verbinden. Fysiek als het kon – per twee samen wandelen of koffie drinken, in kleine groepjes op een terras een hapje eten,… - en digitaal als het moest. De drempel om raad te vragen aan een collega is klein. Bijna onbestaand zelfs.”

Jessica: “Ik heb ook nooit aangevoeld dat er een scheidingslijn tussen België en Nederland loopt. Als ik bij een project op een hindernis bots en ik weet dat Belgische collega’s al op een gelijkaardig project hebben gewerkt, dan kan ik gewoon de telefoon nemen om naar hun ervaringen te polsen.”

Mauranne: “We trekken die openheid door naar onze opdrachtgevers. Zo hebben collega’s het team van Noord-Zuid Limburg een keer meegenomen naar Maastricht. Twee projecten, het ene voltooid en het andere nog niet, die allebei op gelijkaardige uitdagingen botsten. Die twee teams en projecten met elkaar verbinden, zorgde voor nieuwe inzichten en nieuwe invalshoeken. Toen de Noord-Zuid-plannen voor de tunnels onder Houthalen en Helchteren werden gepresenteerd, trokken de media ook de vergelijking met Maastricht en gingen ze daar een kijkje nemen. Heel fijn als je zo de brug kan slaan tussen twee projecten, over de grens tussen België en Nederland heen dan nog.”

Jessica: “Op onze Connectcafés brengen we klanten en experts uit ons netwerk samen. Ze kunnen ervaringen en ideeën delen. Klanten stellen dat erg op prijs. We delen onze kennis, je kan onze werkmodellen bijvoorbeeld gewoon downloaden op onze website. Bij grote, complexe maatschappelijke projecten zijn vaak meerdere communicatiebureaus betrokken. Het komt geregeld voor dat we concurrenten zijn om project X binnen te halen en nauw samenwerken op project Y. Je kan pas mensen verbinden als je ook achter de schermen die verbinding tot stand brengt.”