Plooien of aanschuiven: overwin de dagelijkse ‘last mile’ op de fiets

De fietsende student wordt een automobilist

Heb jij gestudeerd in een gezellige studentenstad als Leuven, Gent of Groningen? Daar is de fietsende student al decennialang niet weg te denken uit het straatbeeld. Ook ik fietste tien jaar geleden dagelijks door de drukke straten van Leuven, op weg naar de les, de winkel of het station.

Maar wat gebeurt er eens de fietsende student gaat werken? We stappen in de auto en proberen tot voor de deur van ons kantoor te rijden. Dat zorgt bij nagenoeg iedereen voor frustraties: de fietser of de wandelaar in het centrum moet uitkijken voor passerende wagens, de automobilist schuift bumper achter bumper aan op de stadsboulevard. Niet zelden gebeuren er dan ongelukken.

‘Waarom niet terug de fiets gebruiken om de gezellige binnenstad van Hasselt vlot te bereiken tijdens de ochtendspits en te verlaten na de kantooruren?’, vroeg ik mezelf dit voorjaar af. De elektrische fiets of de speedelec is niet meteen aan mij besteed. De kostprijs en het gebrek aan fietspaden op delen van mijn woon-werktraject, weet je wel.

Mini-fiets voor maximale tijdwinst

Zo kwam ik uiteindelijk op het idee om mezelf een plooifiets te kopen. De voordelen: voor enkele honderden euro’s heb je al een deftige mini-tweewieler die bovendien in de koffer van de wagen past. Ideaal om zelf een parking buiten de Hasseltse ring te kiezen in functie van de verkeersdrukte op de wegen naar kantoor. Klinkt goed, maar levert het ook echt tijdwinst op? Ik deed de vergelijking op twee gelijkaardige ochtenden.

8u: Ik haal mijn wagen uit de garage van mijn woning. Google Maps voorspelt een tocht van een kleine 25 kilometer.

8.10u: Gezellig druk op de weg, maar ik bereik voorlopig zonder file het ‘Klaverblad’ in Lummen.

8.20u: “Accordeonrijden”, het klinkt fijner dan het is. Na een korte filegolf bereik ik de afrit Hasselt-West.

Verder met de wagen

8.35u: Na vijftien minuten aanschuiven nader ik de Hasseltse buitenring. Een kwartier dus voor de gigantische afstand van… 2,5 kilometer.

8.40u: Nu ging het even wat vlotter. Ik heb maar enkele minuten nodig gehad om de buitenring te verlaten. De zoektocht naar een parkeerplaats kan beginnen.

8.50u: De laatste loodjes. Ik bereik de gratis parking langs de Boudewijnlaan. Onderweg was het goed uitkijken voor fietsende jongeren. Zij hadden duidelijk wat minder auto’s verwacht in hun schoolbuurt. Nu mijn vierwieler sluiten en aan de wandeling beginnen naar het centrum.

9u: Ik haal mijn toegangsbadge boven want ik ben aangekomen op kantoor. De werkdag kan beginnen. Al heb ik eerst wel een koffie verdiend voor al dat geduld!

Verder met de plooifiets

8.25u: Ik parkeer mijn wagen op een van de gratis parkings in de buurt van de afrit. Ik haal mijn mini-fiets uit de koffer en plooi hem open. Twee linkerhanden heb ik, maar ik slaag er toch in om onder andere het zadel en het stuur op twee minuten af te stellen.

8.40u: Ik ben maar twee verkeerslichten tegengekomen, maar ze kleurden allebei rood toen ik ze naderde. Het lijkt wel of ze deze wannabe-Flandrien bewust even wilden afremmen… Toch lukt het mij om amper een kwartier later mijn opnieuw opgeplooide fiets achter me te zetten en mijn laptop op te starten. Ik ben met andere woorden aangekomen op kantoor. Al heb ik eerst wel een koffie verdiend voor al die, euh, inspanningen!

De uitdaging van de last mile

De tweewieler van amper 67 centimeter hoog is sinds dit voorjaar mijn persoonlijke oplossing geworden voor de uitdaging van de zogenaamde last mile. Dagelijks staan honderdduizenden Belgen en Nederlanders nog tientallen minuten in de file in de laatste paar kilometers voor de deur van hun kantoor. Ja, ook wanneer ze in een van die vele gezellige studentensteden werken.

Mijn keuze voor de plooifiets levert me dagelijks gemiddeld 30 tot 40 minuten tijdwinst op. In plaats van een kwartier aan te schuiven op de Kuringersteenweg, fiets ik de wachtende automobilisten voorbij. Ik zie hoe ze zuchten wanneer de verkeerslichten nog maar eens op rood springen. Nochtans merk ik dat er zeker nog wat ruimte over is in hun koffer, en dat er nog veel plaats was op de parking waar ik mijn wagen heb achtergelaten…

Filip Vranckx